Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/57

knieniem. Potem siedli jedno obok drugiego i nie określonym, nieujętym jakimś uśmiechem na ostach i w oczach, z wrażeniem, że zwolna przyśpieszony obieg ich krwi się zwalniał. Poglądali przez szyby na krajobraz monotonny, który uciekał przed niemi, zapadając w mgłę fioletową.
 Hipolita przerwała milczenie:
 — Oprzej głowę na moich kolanach, tutaj i połóż się.
 Oparł głowę i położył się.
 Mówiła dalej:
 — Wiatr splątał ci wąsy.
 I końcami palców podniosła mu kilka włosków co opadły na wargi. Ucałował te koniuszczki palców. Ona przesunęła rękę po jego włosach i rzekła:
 — I ty masz także bardzo długie rzęsy.
 Aby podziwiać te rzęsy przymknęła mu oczy. Potem zaczęła mu pieścić czoło i skronie; kazała sobie całować palce jeden po drugim, z głową pochyloną nad twarzą Jerzego. A z dołu Jerzy widział jej usta, rozchylające się z niezmierną powolnością, widział rozkwitający kielich śnieżnych jej zębów. Zamknęła usta, to znowu powoli otwierała je, ruchem niedostrzeżonym niemal, jak kwiat dwulistny i perłowa białość ukazywała się w głębi tego kwiatu kielicha.
 Ta urocza pieszczota przejmowała ich obezwładnieniem; zapominali o wszystkiem, czuli się