Ta strona została uwierzytelniona.
— Czemuż nie okute w srebro? — wrzeszczała Dulska — zarazki... no to co? z czegoś ludzie muszą umierać!
Właśnie stolarz przyniósł takich czternaście „śmieciarek“ i ustawił je, jak wojsko na dziedzińcu.
— Wielmożna pani gospodyni pozwoli! — błagał pokornie zartretyzmowany stróż, ziejący wszystkiemi porami wilgoć piwniczną, w której moczyła go dzień i noc wielmożna gospodyni.
