Strona:Gabryela Zapolska-Pani Dulska przed sądem.djvu/38

Porwana ze snu, nie mogła na razie sobie przypomnieć, skąd się taki potworek wziął w kamienicy, i, wydawszy wrzask, zemdlała.
 Sprawa tem się pogarszała, że młoda pani była w poważnym stanie.
 Nastąpiła więc serya okrutnych niepewności co do koloru spodziewanego infanta.
 Ponieważ — bowiem — istnieje „zapatrzenie“.
 Podniósł się wielki wrzask i oburzenie w całej kamienicy. Wszyscy zwrócili się przeciw Dulskiej, która tolerując u siebie podobne skandale, wywołuje katastrofy.
 Dulska uczuła, że musi wystąpić.
 I wystąpiła.
 Dopadła kokotkę na ganku, gdy ta wietrzyła swe koronki i cud swego ciała.
 Wspaniale i z całą godnością, błyszcząc w świetle rozżarzonego lipcowego słońca, pani Dulska żądała od Matyldy Sztrumpf: usunięcia małego murzyna z kamienicy.
 I cofnęła się na próg swej kuchni, czekając.
 Wszędzie drzwi i okna były napozór zamknięte, tylko przez szpary liczni byli słuchacze. Jedynie żona konduktora odważnie wyszła na dziedziniec, w bramie praczka, Maryanna Zygmuś, i stróż, filozoficznie oparty o miotłę.
 Pani Dulska przygotowała się na straszną walkę.
 Lecz nadspodziewanie Matylda Sztrumpf była tego dnia łaskawie usposobiona.
 Machnęła koronkami, zajaśniała ramionami, potrząsnęła grzywą, wyszczerzyła zęby i niedbale rzuciła: