Strona:Gabryela Zapolska-Pani Dulska przed sądem.djvu/48

 Jakiś jegomość tymczasem, źle odżywiany, chudy i znudzony, powstał z miejsca i monotonnym głosem odczytał akt oskarżenia, rywalizując z brzękiem much, których całe warstwy latały w powietrzu, urozmaicając biel ścian i sufitu.
 Wreszcie rozpoczęło się badanie.
 Okazało się, że kokotka liczy sobie lat dwadzieścia cztery. Dulska wzruszyła ramionami na to bezbożne kłamstwo i wyrzekła:
 — A ja powiem prawdę wielmożnemu panu sędziemu. Ja się nie potrzebuję kryć z memi latami. Ja mam czterdzieści cztery. Na świętego Floryana skończyłam właśnie. Miałam dwadzieścia równo, kiedy się mój pierwszy syn urodził. Życie moje szło równo i uczciwie, panie sędzio!
 Lecz sędzia odrzekł głosem bez żadnej intonacyi:
 — To do rzeczy nie należy!
 Dulska aż uniosła się na krześle.
 — Przepraszam, panie sędzio, ale chciałam, ażeby pan sędzia wiedział, kim jestem ja, a kim jest ta pani!...
 Lecz sędzia przerwał oschle:
 — Przepraszam. Pani tylko wolno odpowiadać na moje pytania.
 — Jednakże...
 — Dosyć!
 Kokotka zrobiła grzeczną minkę i odpowiadać zaczęła zwięźle i krótko, nie ściągając na siebie żadnej wymówki sędziego. Dulska uczuła to, mimo to tak była silnie rozdrażniona, iż nie mogła zapanować nad swemi nerwami.