Strona:Gabryela Zapolska-Pani Dulska przed sądem.djvu/52

 — Ach! tego dnia były straszne szkandały. Ta pani to prawie... przepraszam łaski pana sędziego, że go obrażę... bez ubrania latała po ganku. A dzień przedtem — to jej dziecko... czarne, panie sędzio, czarne...
 — ?...
 Dulska wtrąciła pośpiesznie:
 — Widocznie mąż tej damy był murzyn. Zdaje się, panie sędzio, że to wystarcza!
 Założyła ręce na brzuchu i spojrzała tryumfalnie na Matyldę Sztrumpf.
 Ta zakołysała się na krześle, wstała, pokazała śliczne zęby i parsknęła śmiechem:
 — Ja! wirklich! ein Mohr!... — potwierdziła tryumfująco.
 I śmiała się dalej.
 Dulska schwyciła się za głowę z oburzenia.
 Za Matyldą roześmiał się jej adwokat, zawtórował pisarz, jakieś jeszcze figury, które kręciły się po izbie. Sam sędzia nie mógł utrzymać swej powagi. Śmiało się wszystko z tej miłostki Matyldy Sztrumpf z nieznanym murzynem.
 Promienie słońca drgały na papierach zalegających stół, tańczyły cake-walk’a w brylantach kokotki. Jakoś jaśniej, weselej zrobiło się w ponurej pralni nadwyrężonych honorów.
 Tylko Dulska i pani Oderwanek spojrzały na siebie zdumione i zdekoncertowane.
 — Śmieją się, moja pani! — szepnęła Oderwankowa.