Strona:Gabryela Zapolska-Pani Dulska przed sądem.djvu/54

 Dulska probowała się także uśmiechnąć.
 — Moja pani!... bo to takie bezecne, że aż chyba do śmiechu, albo do płaczu.
 Ale zawsze!
 — Pst!...
 Rozpoczęło się dalsze badanie Zofii Oderwanek.
 — Co właściwie oskarżona mówiła i jakie były owe obelgi?
 Pani Oderwanek troszkę się jakby stropiła.
 — Ta osoba mówiła, a raczej wrzeszczała po niemiecku Obrażała ostatniemi słowami panią gospodynią, a potem mnie i wszystkich. Wyzywała na naszych synów... na mego Olafka, com go tak ciężko i boleśnie rodziła.
 Tu, pani Oderwanek cicho płakać zaczęła.
 Pani Dulska uspakajała ją i cieszyła.
 — Uspokój się pani, mąż pani wróci z objazdu, on panią pomści.
 Sędzia patrzał na spazmującą damę szklanemi oczyma.
 — Jednakże! — zaczął po chwili — co właściwie oskarżona mówiła?
 — Cóż taka może mówić! — zaperzyła się pani Dulska: — rzeczy, które z szacunku nie powtarza się przed sądem.
 Tu wtrącił się adwokat Matyldy Sztrumpf:
 — Przepraszam, czy świadek rozumie po niemiecku?
 Nastąpiła chwila milczenia.
 Zofia Oderwanek wspomniała na przysięgę i ogarnęła ją wielka trwoga.