Strona:Gabryela Zapolska-Pani Dulska przed sądem.djvu/60

 Dla braku dowodów.
 Dulska poczerwieniała jeszcze bardziej, potem zbladła. Kokotka patrzała na nią przez szybki swego face à main. Dulskiej zdawało się, że spełniona została w tej izbie straszna zbrodnia przekupstwa. Nie mogła się powstrzymać.
 — Nie nam biednym ludziom prawować się z takimi, co złotem brzęczą! — syknęła, zabierając się do odejścia.
 Sędzia spojrzał na nią uważnie.
 — Co pani powiedziała? — zapytał ostro.
 Lecz Dulska, jak każdy zuchwalec, stchórzyła wobec władzy.
 — Nic, panie sędzio! — wyrzekła z ukłonem.
 — Radzę pani liczyć się ze słowami, — rzucił jej na pożegnanie sędzia — może pani odpowiadać za to ciężko!
 Dulska wyszła, roztrącając wszystkich. Nie spojrzała nawet na Oderwankową, przybitą i przeczuwającą podwyżkę komornego. Felicyan dawno już znikł, nie czekając wydania wyroku.
 Stróż i praczka kłaniali się nisko „pani gospodyni“, lecz ta zignorowała ich i cała drżąca wyszła z godnością na ulicę.
 — Powyrzucam te wszystkie kanalie, bydło wstrętne i niegodziwe! — myślała, — a ten sędzia, to pewno kochanek tej łotrzycy...
 Uśmiechnęła się gorzko.