Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/111

usposobione natury, zmuszone poddawać się ich władzy.
 Po Dulskiej przeszedł jakiś dreszczyk.
 Chwileczkę zdawało się jej, że smagnął ją ktoś szpicrutą i przygiął ku ziemi. Ten młodzieńczyk wydał się jej, jakby ktoś, kto się zjawił raczej, jak sędzia jej postępków, i w tej tylko roli wszedł do jej domu.
 — Kto tu jest chory? — zapytuje lekarz.
 — Mój mąż.
 — Zechce mnie pani zaprowadzić do chorego.
 Milczenie.
 Po Dulskiej biegnie wielka, niezmożona chęć porwać się i wygnać z domu tego intruza.
 Lecz oczy lekarza znów zwarły się z jej wzrokiem.
 — Zapewne mąż pani leży...
 Dulska czyni bezsilny gest ręką.
 — Tam... w tamtym pokoju.
 I wchodzi za lekarzem, który umie swemu ciału efeba nadać jakąś powagę, skopiowaną dobrze na ruchach profesorów.
 Doktorek idzie powoli, dostojnie — maca-