Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/118

 — Czy wiesz, coś narobił? — pyta, stając nad Felicyanem.
 Ten — wyczerpany badaniem dyszy z ciężkością i patrzy na nią przygasłemi oczyma.
 — Nogę sobie złamałeś, niedołęgo! nogę!... I co? i co teraz?...
 Dulski ani drgnął.
 Zdawało się, że to mówiono o kimś obcym. O jakimś obojętnym człowieku. Złamał nogę.
 — I będziesz tak leżał całe lata, zawsze — pastwi się w dalszym ciągu Dulska — całe lata! bo nawet do biura chodzić nie będziesz... rozumiesz?
 Dulski jest ciągle milczący. Tylko powoli tonie, zasuwa się w stos swych kołder.
 I jakby zabrał ze sobą wyrok śmierci, i powoli ginął w beznadziejnej przepaści. I naokoło niego robi się ciemno, i myśli mu jakby umarły, stuliły skrzydła...
 Już teraz nie słyszy, co mówi ta ona. Tamto jedno zdanie — »będziesz tak leżał zawsze« — przysłoniło mu wszystko.
 Przeszedł taką chwilę. Ot tę, którą ma człowiek nieuleczalny, gdy zrozumie nagle, że jest