Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/154

mądra, jak doktór. Zbliża się do umierającego.
 — Na, masz... powąchaj ten cudowny doktorski środek.
 Lecz Felicyan nie reaguje na nic — jest głuchy i niemy. — Dulska coraz więcej naciera:
 — Wciągaj dobrze, to ci się w nosie odetka?
 I to pozostaje bez skutku.
 — Może mentolu... to mądrzejsze, jak ich kamfora.
 Wynajduje stary i starty migrensztyft i usiłuje natrzeć nim nozdrze Felicyana. — Na chwilkę Dulski jakby przytomniał.
 Dulska tryumfuje.
 — A co! a co! widzisz — zaraz ci ulżyło. Teraz se pośpij i wszystko będzie dobrze.
 Szybko wychodzi z pokoju.
 Sama nie wie dlaczego, ale jest jej straszno tam przy tem łóżku — wobec tej mieniącej się twarzy starczej, upiornej i tragicznej. Coś ją chwyta jakby za bary, coś jej w kark się wkręca. I lód dokoła — lód, zimno...