Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/74

 Teraz chodzi o ściągnięcie z łóżka pana »gospodarza« i zmuszenie do uplasowania go nad cegłą.
 Felicyan czuje, iż rozpoczyna się nowa faza kuracyi »domowej«.
 I skurczył się w łóżku i przybrał postawę psa, którego mają kąpać i który wie, że przy tej kąpieli napakują mu masę gryzącego mydła do ślepiów.
 Pies myśli, którędy umknąć.
 Ale pies ma zdrowe nogi, a Felicyan nie.
 Koło kuchni kręci się niespokojnie Mela. Tam i nazad. Ona czuje, wie i ją już bolą nerwy, bo wie, co się będzie działo.
 Podchodzi do Teodora.
 I cicho:
 — Mój Teodorze, aby ostrożnie... ja już Teodorowi dam trzydzieści halerzy.
 Mela dałaby więcej.
 Ale Mela nie ma. I tak oszczędziła te piętnaście centów na bawełnie i włóczce, której kupiła mniejszą ilość dwukrotnie. Lecz Dulska »przepędza« Melę, bo właśnie cegła już jest doskonale rozpieczona i z hukiem zostaje wrzucona na samo dno kubła.