Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/107

 On oparł się o framugę drzwi.
 — Tak myślisz, Pito?
 — Tak, Mundku!
 Patrzą na siebie blizko, oboje delikatni, bladzi tą smutną bladością dzieci, wyrosłych w oficynach, „do których słońce nie dochodzi“. On źrenice swe wielkie, ciemne, przepaściste, ocienione rzęsami, z których duch skrzydłami wieje, utkwił w jej błękitne, jasne, czarujące oczy, niosące w sobie całe światy czystości i dziewczęcego uroku.
 A ona, myśli w tej chwili, że tak piękne twarze miały owe Cheruby, w szatach, osypanych brylantami, które snuły się po ścieżkach tęczowych, w krainie, o którą skrzydłami Duch jej potrącił.
 I raz jeszcze powtarza:
 — Tak, Mundku!
 — A więc przepaść czarna? nicość? nicość?
 Jej twarzyczka rozjaśnia się nagle.
 — Och, nie! nie, Mundku.
 On stoi chwilę, niepewny, jakby się czegoś wstydził, jakby się wahał o coś pytać.
 — Opowiedz mi... wszystko... Pito!
 — Ale co? co?...
 — Wszystkie wrażenia, jakie odniosłaś, gdy zdawało ci się, że umierasz?
 — Och, Mundku!... Chcesz wiedzieć?
 — Tak!
 — Zaraz, zaraz. Gdy o tem myślę, to mi się serce ściska. Takie to było dziwne.
 — I... straszne?
 — Tak dziwne i straszne. Ale zarazem i... słodkie!
 — Słodkie?
 — Tak, ja ci nie umiem tego powiedzieć, ale to była rozpacz i zarazem rozkosz ogromna. Zwłaszcza, gdy widziałam pogrzeb.
 — Ty widziałaś pogrzeb?