Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/109

nagle do przekonania, że nie czuła żalu po niczem, że dokoła niej była zlodowaciała pustka — nic więcej, i że, nie wiedząc kiedy, przeżyła widocznie już wszystko.
 Jednym tchem, jednym przelotem po przestworzach bezkresnych.
 Co przeżyła — nie wie. Ale czuje, że była istnieniem ciężkiem, wbitem w masę, a co więcej, że jako to istnienie... cierpiała.
 Więc zdaje się jej, że to było całe życie, takie, jakie ją czekało i później. Tak — nic więcej. Więc tego żałować nie mogła, bo choć nic właściwie nie pamiętała, to przecież było to czarne, nie mające żadnych jasnych punktów istnienia.
 Więc — czego?
 Odrywa rączki od oczu i mówi nizkim, jakimś jej nieznanym głosem.
 — Nie, Mundku! nie żałuje się niczego.
 Pochylił się nad nią tak, że czuje jego oddech trochę przepojony papierosami.
 — Raz jeszcze cię pytam, nie pragnie się żyć?
 — Nie, Mundku!
 On zasłonił oczy i stoi chwilę nieruchomy.
 Pita uklękła zupełnie na posłaniu, wyciągnęła ku niemu ręce.
 — Mundku!
 Milczenie.
 — Mundku, co z tobą?
 Milczenie.
 Pita nieśmiało wyciąga ręce i szuka rąk brata. Znalazła je. Rozpaczliwie do twarzy przyciśnięte.
 A co więcej, wśród palców padają wielkie gorące łzy.
 Ach! jakie wielkie gorące łzy!...
 Pitę łzy te ukłóły gorącem pchnięciem w samo serce.
 — Mundku! nad czem ty płaczesz?
 Cały drży. Mężczyzna płacze. Boże! Raz tylko widziała, jak ojciec jej płakał, ale cicho, bardzo. I to od-