Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/119

chodzi po pokoju i gwiżdże. Żeby mu tylko dzieci nie chorowały. Musiałby się martwić i mieć wydatki.
 I Pita ręce przyciska, a drobniuchne wargi szepczą modlitewkę:
 — Dobry Boże! daj zdrowie mamie, tacie, rodzeństwu, panu rządcy, jego dzieciom i wszystkim potrzebującym. A imię Twoje niech będzie na wieki chwalone...
 Już prawie zasypia, prawie — tymczasem drzwi od kuchni uchylają się i wsuwa się Władka. Na tacce niesie herbatę i kilka przypieczonych angielskim sposobem grzanek obsypanych parmezanem. Żebrowski odwraca ku niej głowę. Ona kładzie na ustach palec i powoli zbliża się ku niemu.
 Pita otwiera oczy i teraz widzi doskonale cień Władki, niosącej tackę z herbatą. Jakże chętnie i ona napiłaby się herbaty! Zapach grzanek dolatuje aż do jej spragnionego żołądka. Lecz Władka stawia tackę przed Żebrowskim i mówi szeptem:
 — To dla pana dobrodzieja!
 Żebrowski porywa się na wpół, książka wypada mu z rąk.
 Zanim się zdołał schylić, Władka ładnym gestem, który widocznie intuicyjnie odczuwa, przyklęka, podejmuje książkę i szepce, wskazując tackę:
 — Proszę pić!...
 Żebrowski niezdarnemi ruchami stara się podnieść dziewczynę.
 — Niechże pani...
 Ona ciągle klęczy i znów pokazuje ręką na tackę:
 — Proszę pić...
 Żebrowski wyrzuca, jakby ze zdławionego gardła:
 — Ależ dzieci się pobudzą.
 Władka powstaje niedbale.
 — Śpią! — mówi krótko.
 Lecz zagląda za parawany.
 Pita szybko zamknęła oczy i zaparła dech.