Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/120

 Władka powraca do kuchni.
 — Zaraz przyjdę! — rzuca na odchodnem.
 Pita otwiera oczy i widzi, jak po odejściu Władki, ojciec wykonywa seryę dziwacznych ruchów, trze czoło, wyciąga mankiety, puka się w gors koszuli. Pita wie, że ojciec to robi, gdy jest bardzo czegoś zdenerwowany i niespokojny.
 Koniec końców, Żebrowski wysuwa tackę z herbatą, pije gorący napój, a je grzanki, aż trzeszczą. Natychmiast z za parawanu pieje głos Edka:
 — Tu ktoś coś je... niech mnie da... ja głodny!
 — Cicho bądź! śpij! — odpowiada dość ostro Żebrowski.
 Po chwili rozlega się chrapanie Edka.
 W kwadrans później znów wsuwa się Władka. Niesie drugą szklankę herbaty.
 — Proszę, osłodzona, z cytrynką, jak pan lubi.
 Żebrowski jakiś zadowolony odpowiada:
 — A zkąd pani wie, co ja lubię?
 — O! ja uważam! uważam! — śmieje się Władka — na kogoż się powinno głównie uważać, jak nie na pana domu? Mąż panem domu... Tak śpiewają w teatrze...
 Oparła się znów o stół zapadłym brzuchem i kołysze się.
 Pita otwiera coraz szerzej oczy.
 — E!... — szepce Żebrowski — to tak na scenie.
 — To źle! powinno być inaczej. Mężowi należy się wszystko najlepsze i największe wygody i największe względy. On jest król stworzenia. Tak napisane i kwita.
 — A gdzież to tak napisane?
 — A no to już tak Pan Bóg Ewę nauczył, bo wygnał ją z raju za to, że dała ogryzek jabłka Adamowi. Powinna go była poczęstować odrazu całem jabłkiem i wszystko byłoby dobrze. A to tak przez nią...
 Żebrowski głową kręci.
 — Ogromnie pani dowcipna.