Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/122

 — No, no... nie gniewalam się.
 Pita aż dech zatrzymuje. Nie może poznać ojca. Jak on to z Władką rozmawia. Ona mówi „wy mężczyźni,“ a on z tą nic, że ona tak poufale. I potem ojciec pieszczotliwie przemawia do tej dziobatej, brzydkiej dziewczyny.
 — Nie gniewalam się.
 Nigdy, nawet, gdy Pita była malutka, ojciec do niej tak nie mówił! Tylko tam, w Zakopanem, pan Porzycki tak mówił do niej i raz do mamci. Ale ona była mała, a mamcia nie jest szwaczką, ani dziobatą.
 Pitę ogarnia jakaś wesołość. Jest to nienaturalne podniecenie, ale wesoło jej. Gdyby się nie lękała, zachychotałaby chętnie z całego serca.
 Lecz Żebrowski wstaje od stołu, a ma pozór wystraszonego.
 — Trzeba zobaczyć, co się dzieje z synem! — mówi poważnie.
 Zagląda za parawan. Władka śledzi go chwilę w milczeniu.
 — Jaki z pana wzorowy ojciec! — mówi po chwili rozrzewnionym głosem — ja, gdybym była żoną pana, to dzień i noc na kolanach dziękowałabym Bogu, że mi takiego męża znaleźć pozwolił.
 Pita widzi, jak ojciec wydyma klatkę piersiową i obciąga kamizelkę.
 — Co też pani, co też pani...
 — Ale daję słowo. Takich mężczyzn zacnych, wzorowych, szlachetnych, w sile wieku, teraz nie znaleźć.
 — Co też pani mówi. Ja jestem stary.
 — Ach! tak mówi pani dobrodziejka. Ale to nie ma znaczenia. Dla każdej kobiety, która ocenić taki skarb potrafi, to cóż są właściwie lata. Pan dobrodziej ma w sobie rzeczywiście coś takiego... coś pociągającego.
 Chwilka pauzy.
 — Ja prawdziwie napatrzyć się na pana dobrodzieja nie mogę.