Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/133

 — Opowiedz mi!
 — Co? tobie? kobiecie? Ty jesteś tylko zdolna do rodzenia dzieci. A nawet dyabli wiedzą...
 Wysączył resztę rosołu i oddając Picie garnuszek, rzucił pogardliwie:
 — Samica!
 Pita wstała urażona:
 — Proszę ciebie, tak się wyrażasz...
 — Mówię, jak mężczyzna, bez ogródek. Nauczyłem się patrzeć trzeźwo na życie. Dla mnie niema fałszywych stron, ani tajników. Jak chcesz, to leć z ozorem do mamy. Ja mam solidne przekonania i jednako będę mówił...
 Rozwalił się na poduszkach, z miną pewną, ogromnie śmieszny, z oberwanemi u szyi i mankietów guzikami.
 — Wogóle nie wiem nawet, dlaczego z tobą taki temat wszczynam... Jak przyjdzie czas, wyciągnę rękę, wezmę pierwszą lepszą z brzegu kaczkę i pójdę z nią przed ten ołtarz, skoro tak ma być.
 Pita przygryzła wargi.
 — A ot nie... — odparła z pewną zaciętością — żadna z panien cię nie weźmie, bo jesteś szkaradny jak... niewiem co!
 Edek prychnął z ironią.
 — Co? he?... szkaradny? Mężczyzna nigdy nie jest szkaradny. Zawsze się podoba.
 — Ty nie, ty nie...
 — E! pryszcze mi zginą. Zacznę rozwijać muskuły, będę czarny, będę atletyczny i demoniczny. A potem będę miał stanowisko i to jest grunt. Zrozumiano?
 Lecz Pita się upiera. Kobietka w niej staje do walki, czupurna, choć bezsilna.
 — Nie, nie. Ty jesteś za brzydki na męża. Żadna panna cię nie zechce.
 — Jak ćmy, tak będą mnie kochały.
 Wielkie słowo padło.