Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/141

 Władka urwała. Wielka złośliwość przesunęła się po jej twarzy. Spojrzała w stronę sypialni, jakby tam, pomimo nieobecności, istniała zawsze potęga Tuśki.
 — Tak, za rok... za dwa lata...
 I odeszła do maszyny, przy której usiadłszy, pilnie szyć zaczęła.
 Z saloniku wychyliła się potworna głowa Edka.
 — Pito! proszę cię na chwilę!
 Pita weszła do saloniku. Edek starannie drzwi zamknął.
 — Czego ty z tym dziobatym dyabłem gadasz? — zapytał.
 — Ja?... To ona, i wiesz grzecznie do mnie, więc ja...
 — O czem ona do ciebie mówiła, nie słyszałem, bo mam uszy zatkane temi gałganami, ale ja cię ostrzegam, nie gadaj ty z nią. To łajdus. Ja coś dostrzegłem...
 — ???
 — A widzisz, oczy wybałuszasz. Ja ci powiadam, że to specyfinder. Ścierpieć jej nie mogę.
 — Mamcia ją tak lubi.
 — To zawsze tak bywa.
 — Co? zawsze?
 — Nic. Ale ty pamiętaj: pędź ją od siebie.
 — Nie można, jeżeli ktoś zwraca się z dobrocią.
 — Kaczka jesteś. Umiej rozróżnić dobroć od dobroci. Ona ci umyślnie bakę świeci.
 — Dlaczego?
 — Ja nie wiem... ale musi mieć w tem jakieś wyrachowanie.
 — No... że mamci, tatce.
 Te słowa już Pita wymawia, sama nie wie czemu, ciszej.
 Edek brwi ściąga. Nieokreślony wyraz wykrzywia mu usta. Coś jakby wzgarda, wstręt i zarazem ironia.
 — Jabym ją sprał... — wyrzuca nagle z prawdziwą ulgą.
 — Och, Edek! co ty mówisz?
 — Sprałbym ją po pysku.