Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/142

 — Ty tak się wyrażasz, jak jaki Antek z nad Wisły.
 — O! księżniczka... rządcowa...
 Pita oblała się krwawym rumieńcem. Zasłoniła twarz rękoma. Edek usiadł na kanapce, zaczął czytać Sherlocka Holmesa, ale prędko cisnął książkę na ziemię i kopnął nogą:
 — Wstrętne, idyotyczne, dla kretynów czy co...
 I pochwyciwszy się za ucho, jęczeć zaczął:
 — A żeby mnie pokręciło!
 Pita odwróciła się do okna i patrzyła na deseń firanek. Wiedziała, że ulgę w bólu przynosi Edkowi zastrzyknięcie w ucho jakiegoś lekarstwa. Lecz coś się w niej buntowało.
 — Dokucza mi — myślała — niech go boli!
 Lecz przypomniała sobie, ile ulgi doznała przez proste zbliżenie się ku niej Władki, i te dobre słowa koiły do tej chwili ból i smutek jej duszy.
 — Ja będę także taką — postanowiła — tak każe Bóg: za kamień — chlebem.
 I z odwagą wzięła w rękę szklane narządko i flaszeczkę z lekarstwem.
 — Pozwól, Edku — wyrzekła cicho, a głos jej przybierał łagodne tony Władki — ja ci lekarstwo zastrzyknę.
 — Nie potrzebuję! — mazał się Edek.
 Lecz ona delikatnie odwijała mu głowę z chustek, któremi był owinięty. I patrząc na niego, jak był brzydki, wykrzywiony bólem, poznaczony krostami, uczuła się nagle bardzo szczęśliwą ze swą śnieżną cerą, smukłą postacią i brakiem jakiegoś fizycznego cierpienia.
 — Robić dobrze to egoistyczna przyjemność! — przemknęło się jej po głowie — to tak jakoś podwyższa i sprawia prawdziwą radość. Władka pewnie dlatego taka dobra dla wszystkich.
 Z pewnym jednak wstrętem, zabrała się Pita do owej operacyi, bo jej estetyczny gust odwracał się od tego, co nie było piękne. A zaropiałe, chore uszy brata nie były