Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/148

 Tuśka badawczo przygląda się córce:
 — Chora jesteś?
 — Nie...
 — Rozumiem... fochy... to za rańsze... Jeszcze panna Pita ośmiela się karać matkę odmawianiem sobie jedzenia za to, że poważyła się zrobić jej uwagę.
 Żebrowski czuje, iż powinien się wmieszać.
 — Cóż to się stało?
 — Może ci córka sama opowie, albo spytaj się pana rządcy.
 Ach! jak daleko była teraz Pita od tej śmiesznej sprawy włosów, fruwających po dziedzińcu bez jej woli i chęci.
 Ach, jak daleko!
 Takiego coś silnego wgniotło się w jej duchowy drobiazg już od tej chwili! I tak nią szarpie, tak dręczy...
 Edek zaczyna się uśmiechać:
 — To ja powiem...
 Władka nagle się miesza:
 — To bardzo nieładnie.
 Edek mierzy ją wzgardliwem spojrzeniem.
 — Czego tu? pilnować swego nosa!
 Żebrowski czerwienieje i nastawia się, jak kogut.
 — Błaźnie jeden! — odzywa się zdławionym głosem — błaźnie jeden...
 Nigdy tak nie przemawiał do swoich dzieci. Dziwna grzeczność, która tam panowała lata całe, zdawała się rozluźniać powoli.
 — Proszę tatki!
 — Milczeć!
 — Ja do tej... do tej...
 — Ruszaj precz od stołu!
 Chwila ciężkiego milczenia. Nagle wstaje od stołu nie Edek, lecz Mundek i cisnąwszy serwetę, bez słowa odchodzi do salonu.
 Żebrowski patrzy za nim zdziwiony.
 — Wróć się... Nie do ciebie mówiłem, do Edka.