Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/161

 Stanęła we drzwiach. Mundek zatrzymał się.
 Nie wyrzekli nic.
 Była to króciutka chwila.
 Lecz Pita odczuła natychmiast, że nic się jej nie uda.
 Mimo to mówi:
 — Mundku!
 — ?...
 — Tarnawicz... Tarnawicz prosił, to jest kazał... żeby cię prosić... żeby cię błagać... żeby...
 Ach, jak ciężko Picie mówić! Jakby w obcęgi wzięto jej szczęki. I myśli się tłoczą, kłębią... nie umie znaleźć słów, nie umie znaleźć zdań.
 — Tarnawicz prosił — zaczyna znów — prosił, żebyś ty... nie spełnił tego, co masz spełnić!...
 Oczy zakryła rękoma, oparła się o futrynę drzwi. Po za nią dogorywająca świeca rzuca drżące blaski i złoci jej włosy, jakby aureolą dookoła głowy.
 — Kazał prosić, Mundku, żeby to nieszczęście nie przyszło na nas, na nich, na wszystkich... Bo to ma się stać przez ciebie... a ty...
 Nie może dalej dokończyć. Mimowolnym ruchem osuwa się na kolana:
 — Ja cię tak proszę! ja cię tak proszę!
 Chętnie czołgałaby się do jego nóg, za ręce pochwyciła, ale nie śmie.
 On tam stoi oparty o te drzwi, po za któremi jest to „straszne,“ oświetlony wązkiem pasmem konającego światła. Marmurowo blady, zdecydowany, z ustami zaciśniętemi, z oczyma głęboko wpadłemi w orbity.
 — Mundku!...
 Picie głos zamiera. Wyciągnęła rączki, z ramion jej zesunął się pled. Drobna, biała, chuda. Tylko te włosy, te złoto-srebrne włosy!...
 — Mundku!
 Lecz on nagle rozkazującym ruchem nakazuje jej milczenie.