Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/163

 Od pościeli leniwo podnoszą się głowy. Och! po co? po co?... Lepiej śnić!...
 Pita nad ranem zasnęła twardo. Zbudziła ją Marcysia:
 — Proszę panienki, bo ja podaję kawę.
 Szybko, machinalnie Pita zesuwa się z pościeli. Chłód ją przejmuje. Ma wrażenie, jakby dziś właśnie czekało ją pójście na cmentarz, czy jakiś pogrzeb — sama już nie wie. Odziewa się i podchodzi do stołu, na którym stoją już przygotowane szklanki, a obok cukierniczka, kilka małych tacek, bułeczki. Ojciec pije kawę przy stole, więc Pita nakrywa serwetką róg stołu, stawia dzbanuszek kamienny, garnuszek ze śmietanką.
 — Mama się obudziła? — pyta przechodzącej Marcysi.
 — Nie. Ale pan się goli.
 Z po za parawanu odzywa się piejący głos Edka:
 — Kawa!...
 — Zaraz.
 — Tylko milion kożuchów i rogalik, żeby chrupiał.
 — Dobrze!
 — A mogłabyś trochę masła?
 — Nie można. Jest trochę, to dla mamy!
 — Skąpidło obrzydłe, Pastrana!...
 Lecz to Pity nic nie obchodzi. Nawet nie zwraca uwagi.
 Marcysia uważa za stosowne wtrącić swoje słowa:
 — Panicz też! Może jeszcze miodu?
 — Cicho, bo ja ciebie miodem posmaruję, ty... jakaś...
 I zaraz podnosi się lament.
 — To kawa? To lura!... Daj choć wyskrobać garnuszek z kożuchów.
 Lecz Marcysia wraca z saloniku.
 — Panicza Mundka niema.
 Pita czuje, że blednie.
 — Nie ma?
 — Tak, i pościel nietknięta. Pewnie się nie kładł.