Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/164

 Pita nic nie odpowiada. Wychodzi do saloniku. Za nią idzie sługa. Rzeczywiście, posłanie Mundka nietknięte.
 — Może się długo uczył — mówi Marcysia, zwijając pościel i wynosząc ją na kufer do przedpokoju, gdzie leży nakryta dywanem — może się uczył i potem powiedział sobie, że nie warto się kłaść!...
 — Może!
 Lecz zaraz Pita zbliża się do Marcysi.
 — Moja złota Marcysiu! niech Marcysia nie mówi ani mamie, ani tatce, że Mundek tak wcześnie z domu wyszedł! moja Marcysiu!
 — A no dobrze, dobrze. Choć to źle taić. Panicz się rozłobuzuje i szkoda...
 — Ale niech Marcysia nie mówi!
 — Nie! nie!
 Pita powraca do jadalni. Zastaje tam ojca ubranego correct. Pije kawę powoli. Macza rogalik, który wysysa delikatnie. W każdym ruchu widać, że ma czas doskonale obliczony i nie śpieszy się wcale. Pita drży z obawy, aby ojciec nie zapytał o Mundka. Lecz Żebrowski pije kawę i często ku drzwiom kuchennym spogląda. Wygląda tak, jakby na kogoś czekał.
 Wreszcie przez kuchnię do jadalni wchodzi Władka.
 Żebrowski z pośpiechem zaczyna zbierać okruszynki na serwetce. Udaje, jakby nie widział wejścia szwaczki. Lecz ona swobodna, choć zawsze pokorna, kłania się uprzejmie:
 — Dzień dobry, panu dobrodziejowi!
 — Dzień dobry — odpowiada Żebrowski szybko, jakby się zakrztusił śliną.
 — Taki był ładny ranek — mówi dalej Władka — i znów ma się na deszcz.
 — A...
 — Tak. Już nawet deróżki budy popodnosiły.
 — Naprawdę?
 — Naprawdę.