Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/169

 Oczy Pity spotykają ten wzrok brata! I ona ma wielkie, rozszerzone źrenice, istot, które stanęły nagle wobec wielkiego czynu, który rozświetla jasnością niezmierzoną cały horyzont szary dotychczasowego jej życia.
 Pita nie woła: „Mundku“! nie krzyczy; gestem jednym, pewnym wskazuje ludziom, dźwigającym nosze, wejście do mieszkania.
 — Proszę panów! tędy!
 Po schodach zaczynają się tłoczyć ludzie. Nosze z Mundkiem wniesiono do saloniku. Pita szybko zamyka drzwi, zakłada zamki i łańcuchy. Nie dostrzegła, że za lekarzem Pogotowia wsunął się także i Tarnawicz. Chłopak ma twarz całą w sine plamy, usta mu drżą, czapkę do piersi ciśnie.
 — Strzelił do siebie! — mówi, zatrzymując Pitę przy wejściu do salonu.
 — Strzelił?
 — Tak! na lekcyi... z rewolweru.
 Pita milczy. Zdaje się jej, że stanęła nagle nad brzegiem przepaści!
 — Ja wczoraj panią ostrzegałem...
 — Tak! tak!...
 Pita podchodzi do brata. Lekarz zwraca się ku niej:
 — Czy niema rodziców w domu?
 — Nie!
 — Proszę posłać po ojca, po matkę — nie wiem... po kogoś starszego.
 Władka wyrywa się naprzód.
 — Ja wszystko tymczasem zarządzę...
 Lecz Pita odsuwa ją wyniosłym ruchem:
 — Proszę pani!...
 Zwraca się do lekarzy:
 — Poślę po tatkę do biura. Pan zechce mi powiedzieć, co robić Ja potrafię...