Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/171

 — Tak; pobiegł stróż.
 Łóżko gotowe. Pita zwlokła z łóżka matki poduszki, materace — wszystko, co najlepszego. Edek śpi na łóżku ojca, odwrócony do ściany. Pita cicho drzwi do sypialni zamyka. Nie trzeba, ażeby Edek zjawiał się w takiej chwili.
 — Teraz my chorego ułożymy! — mówi lekarz.
 Pita wychodzi do sypialni i drzwi zamyka. Opiera się o stół i stoi chwilę z przymkniętemi oczyma. Przez tę krótką sekundę przebiega myślą słowa, usłyszane od Tarnawicza:
 — Strzelił do siebie z rewolweru.
 A potem:
 — Ostrzegałem panią, panno Józefo!...
 Więc ona temu winna?
 Wzdrygnęła się cała.
 — Nie, nie — myśli — napróżno! To było postanowione — tak stać się musiało... Ja nic nie mogłam przeciw temu podołać. To było silniejsze nade mnie...
 Władka zbliża się do niej:
 — Jezus Marya! panienka wie... on się postrzelił! Co państwo na to powiedzą?!..
 Pita patrzy na nią jakoś twardo z pod brwi ściągniętych.
 — Dlaczego on to zrobił? — pyta Władka.
 — Widocznie musiał — pada z ust Pity jakimś dziwnym nieznanym jej głosem.
 Drzwi od saloniku otwierają się cicho.
 — Panno Józefo! proszę panią! — mówi Tarnawicz, podając skrwawiony kołnierzyk, chustkę, koszulę lekko od szyi zabarwioną krwią.
 — Ach Boże! — woła Władka — trzeba schować. Matka, jak zobaczy, gotowa zemdleć. Takie zmartwienie zrobić rodzicom! i takim dobrym rodzicom!...
 Tarnawicz chmurnie spogląda na Władkę.