Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/172

 — Czego pani na niego?... — mówi wreszcie zdobywając się na odwagę. — Pani nie wie nic. Pani niema prawa...
 — Ach, Boże mój! Cóż tu wiedzieć! To zgroza! taki młody, takie dziecko!
 Lecz Tarnawicz powtarza z uporem:
 — Pani nie wie nic!
 Władka się czerwieni, widocznie ze złości.
 — I nie ciekawam!... Zobaczymy, co ojciec powie! Właśnie idzie!...
 W kuchni słychać szybkie kroki Żebrowskiego. Nie idzie, lecz biegnie. Na twarzy płoną mu dwie prawie sine plamy.
 Ubrany, w palcie, zmoczony, zatrzymuje się na chwilę w jadalni.
 — Gdzie Mundek? — pyta.
 Tarnawicz zbliża się. Jest zdecydowany. To widać. Żyły mu nabiegły na skroniach. Jego anemiczna, zbiedzoną twarz nabiera jakiejś stanowczości i odwagi:
 — Proszę pana dobrodzieja... nim pan do niego pójdzie, ja muszę powiedzieć...
 — Kawaler kto taki?
 — Kolega Mundka.
 — Ten z trzeciego piętra, co to pani dobrodziejka... — wtrąca szybko Władka, a potem zwraca się do Tarnawicza:
 — Niech kawaler nie zastępuje drogi panu dobrodziejowi. Co to znów nowego?
 Lecz Pita znów wyniosłym gestem odsuwa ją na bok.
 — Tatko! — mówi, stając przed drzwiami saloniku — nim pójdziesz do Mundka, wysłuchaj, co ci pan Tarnawicz ma do powiedzenia.
 — Tak... tak... — podejmuje szybko Tarnawicz — ja powiem krótko. Pan szanowny nie może gniewać się na