Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/179

 — Aha... będzie długa suknia!
 Pita zarumienia się gwałtownie.
 — Dla mnie?
 — No, przecież nie dla Edka.
 — Ależ ja mam dopiero...
 — Co tam lata! Panienka tak wyrosła, że po prostu coś nadzwyczajnego. To już nieprzyzwoicie w krótkiej sukience chodzić... O! od kogo ten hyacent?
 I Władka chce swój nos wsunąć między kwiatki, lecz Pita unosi wysoko wazonik.
 — Dostałam.
 — Od kogo?
 — Od... pana Tarnawicza.
 — Co?... a to błaźniuk. Cóż to? konkurent?
 — Ach! jakże można tak mówić.
 — No co? Przecież tylko konkurenci dają kwiaty pannom.
 — Tak panna Władzia myśli?
 Przecie wiem, co w świecie uchodzi.
 Pita patrzy smutno na kwiatki.
 — Mój Boże!...
 — Ja wiem, że panna „Józefa“ — bo tak już teraz trzeba będzie mówić — że panna Józefa martwi się, co mamcia na ten prezent powie.
 — A zkąd panna Władzia wie?
 — No, ja już mam taki nos. Ja wiem, jak trawa rośnie. Ale chce panna Józia, to ja panienkę z kłopotu wybawię. Oto powiem, że to ja panience ten kwiatek darowałam.
 — Ale to będzie kłamstwo.
 — Ale!... wielka awantura. Jedno kłamstwo mniej, więcej, świat się nie zawali. Wszyscy kłamią całe dni, a w nocy nie kłamią, bo... śpią. Idę do mamci, a panienka niech kwiatek do żardinierki wstawi.
 — Nie! nie!