Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/183

 — Wszakże poświęciłeś się tylko za swoją klasę?
 Ręce Mundka długie, białe, wychudłe zadrgały, jak skrzydła motyla, wbitego na szpilkę.
 — Ojcze — wyrzekł powoli — nie dla klasy chciałem tego, nie dla tych kilku kolegów, ale ja głównie patrzyłem w dal, w to, że może z tego, co zrobię, wyrośnie później choć cokolwiek, co wstrząśnie, co podminuje, co się przyczyni... Bo... chyba nic nie ginie, ani nawet taki drobiazg, jak to, co chciałem zrobić...
 Żebrowski wziął krzesło i usiadł naprzeciw syna:
 — Drobiazg? Nazywasz to drobiazg? twoje życie...
 — Co jest moje życie?... Dlaczego ono ma mieć jakąś wagę konieczną?
 Żebrowski niespokojnie gładził palcami gors koszuli:
 — Życie każdego człowieka ma wagę ogromną! — wyrzekł powoli i jakby z rozmysłem.
 — O ile niesie coś dla drugich.
 — Tak... ależ ty przecież mogłeś...
 — Co?
 — Żyjąc, zdziałać więcej...
 Mundek uśmiechnął się smutno:
 — Nie, nie! śmiercią mogłem więcej. Zresztą widocznie tak...
 Wyczerpany umilkł znów, przymknął oczy i siedział tak chwilę.
 — A potem... wy tu zamknięci... nie wiecie nic, nic. Ja wiem, o mnie się to obija, to mnie rwie, niesie. Tak, jakby z ziemi wstają opary... my wszyscy czujemy, my już nie chcemy dłużej...
 Żebrowski patrzył na syna szeroko otwartemi oczyma.
 — Tak... — wyszeptał po chwili — my tu nie wiemy.
 — Skostnieliście...
 Padło ciężkie słowo.
 — Poddaliście głowę, ale my...