Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/184

 Żebrowski patrzy wciąż na syna. Czy to ten Mundek, któremu sprawiało się z trudem szynele i którego prowadziło się do fryzyera, aby mu „włosy zebrał“. On mówi: „My“ — on mówi...
 I Żebrowski kurczy się, maleje, pragnie się przed tym synem tłumaczyć.
 — My nie mieliśmy sposobności. Przyszliśmy na świat po powstaniu. Pomyśl, jaki krwawy ucisk... jakie represalje. I sił już nie było. Takeśmy wzrośli... zdawało się.
 — Ale nam się nie zdaje...
 Żebrowski obejrzał się trwożnie.
 — Och! ciszej, Mundku...
 Mundek uśmiechnął się gorzko:
 — Tak, tak, ciszej... aby tylko nic nie wyprowadziło z linii. Ale tak nie będzie.
 Wyciągnął ręce i założył je za głowę:
 — My, młodzi — wyrzekł powoli — my się nie lękamy!
 — Za to my się lękamy o was!
 — Niepotrzebnie.
 — Daruj, ale to nasz obowiązek.
 — Zapierać drogę do czynu? Nie! nie!
 Po raz pierwszy jasny promień jakby wykwitł na twarz Mundka.
 Żebrowski, coraz więcej zmieszany, ku synowi się pochylił.
 — Mundku! — wyszeptał prawie — przysięgnij mi, że więcej tego nie zrobisz.
 Mundek chwilę przelotną spojrzał w te poczciwe, zaczerwienione źrenice ojcowskie i natychmiast wbił wzrok w przestrzeń.
 — Tego uczynić nie mogę. Zrobię to, jeżeli znów dla dobra ogółu będzie to potrzebne...
 — Mówicie teraz, że nie prosiliście o życie, żeśmy