Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/189

nieprzyjazny od niej płynie, i Tarnawicz musi to wyczuwać, bo najczęściej wpadnie do kuchni, gdy Pita się po niej kręci, zapyta o Mundka, pomówi, gdy niema nikogo.
 Najczęściej, naturalnie, mówią o Mundku, o przeszłych chwilach, i wtedy Pita czuje dla Tarnawicza ogromną wdzięczność.
 — Żeby nie pan, Mundek byłby naprawdę umarł! — mówi, zapominając, że niedawno sądziła, iż bolem Mundka jest to właśnie, że mu umrzeć nie dano.
 — Ach, Boże — odpowiada Tarnawicz — ja byłbym w tej chwili prędzej sam zginął, niż jemu pozwolił umrzeć.
 Pita chwilkę się zamyśla, a potem nagle mówi, prawie bezwiednie patrząc w głąb źrenic Tarnawicza:
 — A dlaczego pan się nie chciał zabić, zamiast Mundka?
 Tarnawicz brwi ściągnął i twarz jego blada jakby jeszcze więcej pobladła.
 — Bo mnie nie wolno.
 — Dlaczego?
 — Bo ja mam obowiązki.
 — Jakie?
 — Mam matkę... chorą, siostry... ojciec daleko rządcuje w majątku u jednego pana... my tu, żeby się kształcić. Ja to wszystko trzymam w garści.
 — A... matka pana?
 Nastała chwila milczenia.
 — Moja matka... chora! — wyrzekł wreszcie chłopak przyciszonym głosem.
 — Nie zajmuje się wami?
 — Nie. To my się raczej nią zajmować musimy.
 Pita słyszała coś już niewyraźnie o tej matce Tarnawicza. Podobno się upija nałogowo. Więc to jest straszne — myśli Pita — nałogowo, kobieta... to grzech, a on mówi, że... chora.