Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/191

lalki. Tylko usta zacisnął silniej, ramiona podniósł bardzie do góry.
 Natychmiast zwraca się ku niemu Tuśka:
 — I co?...
 — Wypędzony!
 — Ach!...
 — I zakaz przyjęcia do innych gimnazyów.
 — A!...
 Nastaje głucha, ciężka cisza. Żebrowski zsuwa z siebie palto, które Władka natychmiast podnosi. Wszyscy milczą. Na progu salonu zjawia się Mundek. Stoi i wsłuchuje się w tę ciszę. Pojął odrazu i zrozumiał. Na twarzy jego jednak nie odbija się żadne wrażenie.
 Snadź nie spodziewał się nic innego nad to „wypędzenie“ zwykłe i natychmiastowe.
 Tuśkę ogarnia gorączka.
 — Więc co? więc co? — woła nagle — więc co teraz?...
 Żebrowski zamyśla się i wreszcie rzuca powoli, jakby nieśmiało:
 — Może do szkoły prywatnej?
 — Nie mamy na to... — odpowiada twardo Tuśka.
 Lecz nagle Mundek odzywa się, nie poruszając się z miejsca:
 — Nie, najlepiej będzie, jeżeli ja wyjadę.
 Wszyscy zwracają się do niego.
 — Gdzie chcesz jechać? — pyta go Tuśka.
 — Do Galicyi. Tam skończę i pójdę na uniwersytet.
 — My nie mamy na to również.
 — To mniejsza. Dam sobie jakoś radę. Nie zginę.
 — To niepodobna.
 I znów długa, ciężka cisza.
 Pita wcisnęła się w kącik za kredensem. Ona patrzy na Mundka i czyta w jego napozór niezmienionych oczach, że w Mundku budzi się pragnienie wydo-