Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/198

 — ?...
 — Nie wiem, jak mam to pani powiedzieć.
 — ?...
 — Oni...
 — No co? oni...
 — Oni nie przyjdą.
 Pita otworzyła szeroko oczy:
 — Dlaczego?
 — Bo to grozi, grozi...
 — No, no...
 — Wydaleniem!
 Na Pitę uderzają ponsy.
 — A!... — mówi z uniesieniem — to tak? a Mundek to mógł dla was chcieć życie poświęcić, a oni, a oni...
 Tarnawicz oczy w ziemię wbił.
 — Panno Józefo, nie można tak bezwzględnie. Oni chcieli, ale po dłuższej naradzie... poddali się pod głosowanie. To grozi... wilczym biletem dla każdego.
 — Och!... wielka rzecz. Mundek ma przecież także wilczy bilet i to przez nich.
 — Tak. Ale Mundek ma rodziców, którzy mają za co go wysłać do Krakowa, a my wszyscy...
 Z oczu Pity aż strzeliły dwa płomyki.
 — To i pan?
 Znów milczenie.
 Pita brwi ściąga, prostuje się i odwraca.
 — Ha... skoro tak...
 — Panno Józefo! jeżeli mnie wypędzą, co ja zrobię? Tak ciężko. Panno Józefo! proszę to zrozumieć...
 — Nie. To wszystko dla mnie niepojęte. Bardzo dobrze Mundek robi, że wyjeżdża. Co miałby między wami robić! Żegnam.
 — Panno Józefo!...
 — Ach! proszę mnie zostawić.
 Pita wchodzi do pokoju, wzburzona do żywego. Jej