Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/20

 Jedna Jaśka...
 Ale ona się kocha!
 Wreszcie odpoczynek. Baletnik usiadł z gracyą, nogi ułożył, usta w ciup i siedzi, jak panna na wydaniu. Dziewczęta posiadały i używają na garbieniu się do woli. Cisza panuje senna i zupełna. Pod piecem usiadła Pita, a zaraz do niej przysunęła się Jaśka. Pita się odsuwa, bo znieść nie może kontaktu obcego ciała. Czuje dziwny wstręt. A Jaśka ma manię czepiania się ciągle kogoś.
 I teraz leży na ramieniu Pity, która drugim bokiem aż przylgnęła do pieca.
 — Powiem ci coś... — szepce Jaśka.
 — !!!
 — Ale, jak się przysięgniesz, że nikomu nie powiesz.
 — !!!
 — Bo pamiętaj! to coś bardzo, bardzo...
 — ???
 — Przysięgasz?
 — No, dobrze, dobrze.
 — Wiesz, on mnie za rękę uścisnął.
 Jaśka formalnie dusi Pitę.
 — Kiedy to zrobił?
 — Jak mnie przy pliéz poprawiał.
 Pita wydyma usta.
 — Widzisz, widzisz — mówi z wymówką — do czego cię twoje kokieterye doprowadziły. Ośmieliłaś go...
 Lecz Jaśka aż cała płomienieje. Policzki ma tak czerwone, jak aksamitka na szyi.
 — Żebyś wiedziała, jak to przyjemnie!
 Tego już nadto! Dobry smak Pity czuje się strasznie obrażony. Nie dość, że wyzwano tego ordynusa na jakieś poufałości, ale te poufałości sprawiają przyjemność...
 — No, moja droga — zaczyna — muszę ci się przyznać, że jesteś trochę... nie tego...
 — E! co ty wiesz — mówi Jaśka i przymyka oczy,