Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/221

 — Jutro, jutro... o tej porze...
 A potem prawie jednocześnie:
 — Może kupić sobie czapkę angielską? Będzie mi do twarzy.
 Więc i Tuśka trzepoce się w wirze wspomnień, ale nie ma co włożyć na siebie nawet na Mokotów.
 — Granatowy kreton, dla mnie dosyć — myśli z gorzką ironią.
 — Jestem stara, stara, stara. Mam dorosłą córkę... wystarczy granatowy kreton. I na Mokotów!
 O białe, jasne wełny zakopiańskie, jakżeście dalekie!...
 Lecz i te kretony trzeba kupić, skrajać, przybrać. Władka radzi karczki koronkowe.
 Tuśka wzrusza ramionami.
 — Nie, nie — po co? Gładkie, proste bluzy.
 — Dlaczego?
 — Bo tak chcę.
 Jest okrutna dla siebie. Rozszalały się w niej wspomnienia. Chwyciłaby się za włosy i tarzała po ziemi.
 Dla siebie nic, nic.
 Prawie lubuje się w tym bólu.
 Nic, nic.
 Władka zapowiedziała, że za rogatki nie pojedzie. Zostanie w mieście. Siostra jej niezdrowa. Musi dzieci doglądać. Ale co jakiś czas się zjawi, zrobić jakieś małe reparacye. Och! nawet przenocuje. A w porze smarzenia konfitur to już będzie stale.
 — Moja panno Władziu! — prosi Tuśka — bo ja bez panny Władzi, to jak bez ręki. Zresztą tam pustkowie. Co tam robić!
 — Była tam pani dobrodziejka?
 — Nie!
 — Tam może ładnie.
 — Panna Władzia zna ten kąt?
 Władka zmieszała się troszkę.