Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/226

ma popędu nagle zbudzonej istoty, garnącej się do twarzyczek kwiatów, pod ramiona drzew.
 Nie żyją — przechodzą...
 Czasem jakiś staruszek patrzy spłowiałemi oczyma na piękno stokroci.
 — Bo już odchodzę... — myśli.
 I wszyscy, mimo świątecznych strojów, są smutni. Może nawet smutniejsi tak wśród zieleni i powietrza.
 To od razu Pitę chwyta za serce.
 — Jesteśmy tragicznym narodem... — myśli — tak, tak. Tacy wszyscy niepewni i ciągle się czegoś boją!
 Tu i owdzie ludzie szepcą na ławkach.
 Pita wie, że to o wojnie. Tam daleko takie dzielne srogie kolorowe laleczki w kimonach... Pita często także cicho szepce o tem z Tarnawiczem. Już tylu lekarzy powyjeżdżało z Warszawy. Co z nimi będzie? Te laleczki takie srogie podobno...
 Więc jakiś krwawy upiór przez ogród, wśród zieleni, jakby się przesuwał. Stójkowi u bram stoją wyprostowani. Nie wpuszczają do ogrodu ludzi źle ubranych.
 Ale widmo czerwone, odziane w łachmany, wsunęło się pomiędzy kratami i włóczy się tak dziwnie...
 Ludzie o niem szepcą, na kwiaty nie patrzą, chyba tacy, którzy już o niczem nie myślą, tylko o tem, że już wkrótce mają zupełnie „odejść.“
 — Chodźmy koło teatru — proponuje Władka — zobaczymy aktorów.
 Skręcają ku wielkiej szopie, bezkształtnej i brzydkiej.
 — O!... od tyłu stoją już przed wejściem za kulisy... i uczniaki im się przypatrują.
 Barwna, jasna gromadka kobiet rozmawia półgłosem. Oparły się o stos dekoracyjnych przystawek. Tu i tam stoją mężczyźni. Jeden z nich usiadł na fotelu złoconym, obitym błękitnym aksamitem. Meblarze wnoszą sprzęty w otwartą czeluść sceny. I nagle wieje jakby pewna bez-