Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/229

 Pita milknie.
 Przypomina się jej, jak piła wtedy u Płonki rozliczne likiery.
 — Benedyktynka jeszcze więcej nudzi, niż abrykotina — mówi nagle, jakby do siebie.
 — Nie — odpowiada stanowczo Władka. — Benedyktynka pachnie ziołami i przez to jest obrzydliwa.
 Pita, zdziwiona, spogląda na Władkę.
 — Panna Władzia piła likiery?
 Władka jest jakby podniecona:
 — O jej! albo raz!...
 Pita namyśla się.
 — A ja raz wtedy — mówi poważnie.
 Idą chwilę w milczeniu.
 — Mamcia lubi tego aktora? — pyta wreszcie Władka.
 — O! bardzo!.. i będzie kontenta, jak go przyprowadzimy.
 — Pewnie!..
 — Tylko, żeby on na nas poczekał.
 — Niech się panienka nie boi, poczeka. Sam przecie zaproponował, żebyśmy poszły po sprawunki i wstąpiły z powrotem go zabrać. Trzeba się śpieszyć.
 — Śpieszmy się, moja złota, śpieszmy!...
 Władka zaczyna się śmiać.
 — Panienka się jeszcze w nim zakocha.
 Pita poczerwieniała.
 — Co też panna Władzia mówi! Przecież to aktor.
 — No, właśnie. Każda panna kocha się choć w jednym aktorze. Mężatka także.
 — Ach!..
 — On często u was bywał?
 — Ciągle.
 — A!
 — Co?..
 — Nic.