Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/243

 — To histrjon!..
 Pita aż poczerwieniała, ażeby Porzycki nie posłyszał.
 — Cicho bądź! — wyszeptała — to bardzo dystyngowany człowiek.
 Lecz Edek uparcie powtarzał:
 — To histrjon!
 Teraz zdaleka obserwuje Porzyckiego i po swojemu wydyma usta.
 Bokiem także, lecz znacznie wyprzedziwszy starszych, idzie Pita. Biegały razem z Władką brzegiem zbóż i narwały trochę bławatków i maków.
 Władka nadzwyczaj zręcznie zrobiła dwa małe pęki, przymieszawszy trochę spadających kłosów i przypięła je Picie po obu stronach twarzyczki.
 Śliczne jej rysy zyskały w tem obramowaniu świeżego kwiecia jeszcze na wdzięku. Gdy tak wynurzyła się na tle dziwnie wybujałego zboża w swej błękitnej sukience z obnażoną szyjką — była tak czarująco piękna, iż Porzycki przystanął na chwilę i patrzył na nią z lubością.
 — Wiochna! — wyrzekł nareszcie — daję słowo honoru, wiochna.
 Nikt nie potwierdził tych słów. Tuśka ciągle była wzruszona i milcząca. Żebrowski z roztargnieniem śledził Windhorst, opasany czarną aksamitką. Edek pluł i wargę wydymał. Władka podeszła do szeregu i podała każdemu po bławatku.
 — Dziękujemy! — odpowiedział śpiesznie Żebrowski.
 I znów szeregiem ku domowi iść zaczęli.
 Drogą mijali ich nieliczni przechodnie, chłopi powracający z Warszawy, cykliści. Czasem przewlokła się dorożka, wzbijając tumany kurzu. Tuśka mimowoli przypominała sobie zakopiańskie spacery i ogarnął ją szalony ból za „tamtą“ chwilą. Lecz całą siłą woli ściągnęła się ku teraźniejszości. Obok niej szedł znów Porzycki i to powinno jej było wystarczyć.