Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/246

 — Cóż rządca w porównaniu z nim! — przemknęło jej przez umysł — cóż rządca!
 Tuśka cofnęła się w głąb, oparła głowę na ręce i milczy. Ona także patrzy na Porzyckiego i wsłuchuje w dźwięk jego głosu. Przeżyła z nim jako z marą, z widmem, lata całe i teraz napawa się jego istnieniem pół przytomna i oszołomiona. Byle jej tylko nie kazali nic mówić, byle jej tylko nie kazali się odezwać.
 Z po za parkanu, z bardzo daleka dolatują dźwięki fortepianu.
 — Co to? — pyta Porzycki.
 — To... Marcelin.
 — A! Marcelinek!
 — Tak, tak...
 Mężczyźni uśmiechają się tajemniczo. Porzyckiemu błysnęły oczy. Odwrócił się w stronę parkanu.
 — Marcelinek!...
 Jakaś skoczna polka klekoce wśród szumiących leciuchno liści.
 — Bawią się... — śmieje się Porzycki.
 I nagle dodaje wesoło:
 — Trzeba nam tam kiedy pójść całą bandą. Co?
 — Hi! hi! — chichocze Żebrowski.
 — Och! — myśli Pita — jakbym chciała! jakbym chciała!
 Czeka, że matka coś odpowie, lecz matka zaszyła się w cień pod liście winogradu i milczy.
 Polka ucichła. Nagle jakieś głosy płyną wzdłuż parkanu.
 — Goście spacerują! — objaśnia Żebrowski.
 — Spoj czto nibud’, gałubczyk... — mówi jakiś ochrypły głos.
 — Boh z taboj!
 — Spoj!
 Wicher przestaje kołysać liśćmi. W altanie cisza.