Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/256

 — No... no... zaręczyć się już może. Jakby się kto trafił, to się przecież nie będziecie certowali. Powiadam... cacko.
 — Bardzo mizerna.
 — Gadanie austryackie. Delikatna, zwiewna, svelte, no... coś królewskiego, coś z Jugend.
 I z gestem nieokreślonym Porzycki dodaje:
 — Dla mnie cud!
 Tuśka wzrusza ramionami:
 — Niechże pan jej tego nie mówi.
 — Dlaczego?
 — Bo dziecku nie trzeba w głowie przewracać.
 — E! ale kobiecie można. A to już kobieta. Gdzie ona?
 — Nie wiem!
 — Ja jej poszukam. Przyniosłem jej nadziewane landryny. Mówiła, że lubi. Całą Warszawę zbiegałem, aby takie landryny znaleźć.
 — Pan za dobry. Proszę... niech pan nie dźwiga dłużej tej paczki. I tak idę zarządzić podwieczorek. Zaniosę do domu.
 Lecz Porzycki broni paczki:
 — Nie, nie. Ja sam wręczę z należnym ceremoniałem. Niechcę się pozbawiać przyjemności sprowadzenia na buzię Pity uśmiechu. Ona się tak pięknie, tak młodo uśmiecha!
 I nie czekając na odejście Tuśki, Porzycki biegnie alejami sadu, wołając:
 — Panno Pito! panno Józiu!... landryny! świeże landryny!..
 Tuśka stoi i patrzy chwilę za nim.
 — Zupełnie jak dawniej! — myśli — jak dawniej biegł z cukierkami, wołał!
 Oczy przymyka. Uśmiecha się wdzięcznie:
 — Jak dawniej!