Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/258

 Uczniak szastnął nogą, uszczęśliwiony. Tylko pomyślał z rozpaczą, że ma brudne paznogcie. Postanowił umiejętnie manewrować rękoma. Natomiast Edek jakoś się odął, zobaczywszy Porzyckiego.
 — Pan nie gra dzisiaj? — zapytał mrukliwie.
 — Nie. Dopiero za tydzień zaczynają się moje występy.
 — Czy pan gra w ogródku?
 Porzycki parsknął śmiechem:
 — Ależ nie. W rządowym.
 — To szkoda. W rządowym mamuty. W ogródku szopa, ale nie mamuty. A zresztą tu i tam...
 Chciał dorzucić coś niezbyt grzecznego, lecz przerwał mu Tarnawicz:
 — Mój Edku, ty się nieznasz.
 — Djabła tam! — odparł Edek.
 I poszedł w ogród.
 — Dlaczego on taki śledziennik? — zapytał Porzycki.
 — To u nich taka moda w ich klasie — odparł Tarnawicz.
 — A...
 — Tak. Każda klasa inną modę sobie przybiera.
 — A... u panów?
 Tarnawicz poczerwieniał.
 — To młodzi. My mamy ważniejsze sprawy, my drobiazgami się nie zajmujemy.
 — To pięknie.
 Tarnawicz obejrzał się dokoła.
 Na progu altanki stała tylko Pita z obrusem do kawy w ręku i patrzyła pilnie w Tarnawicza.
 — My nie wiemy, czy to pięknie — wyrzekł jakimś nieznanym, twardym głosem — ale my wiemy, że to konieczne. My niemamy czasu do tracenia!
 Porzycki głową kiwał.
 — Tak, tak. Należy przedewszystkiem nauki pokończyć.