Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/259

 Coś przemknęło w źrenicach Tarnawicza.
 — Nietylko nauki.
 — ?...
 — My musimy myśleć.
 — Zapewne. Ale za was starsi pomyślą. Wy się uczcie. A jak wam czasu starczy... bawcie się.
 Tarnawicz wbił w Porzyckiego swe wielkie, smutne oczy.
 — Co pan mówi!... co pan mówi!... — wyrzekł po chwili.
 — To, co myślę.
 — To smutne!
 — ?...
 — Pan nas nie zna. Pan nic nie zna. Myśleć musimy my — i za siebie i za starszych.
 — Och!..
 — Tak jest.
 — To za dumne twierdzenie. Pozwólcie nadal, aby został taki porządek, jaki był... Jajko i kura.
 Tarnawicz ciągle uparcie oczy wbite w aktora trzymał.
 — Ach, jak smutno — powtarzał.
 — A no właśnie... dla tego wam smutno, żeście zawcześnie zmądrzeli. Nie chcecie być młodymi.
 Nieokreślony uśmiech pogardy okolił zwiędłe przedwcześnie usta chłopca.
 — Młodymi? — powtórzył przeciągle. — A cóż w ciemnicy jest młode? Borykać się dodaje sił? Co pan mówi! co pan mówi!...
 Porzycki upierał się przy swych komunałach.
 — Nie borykajcie się. Pracujcie!
 — A jak tu pracować bez walki? Co pan mówi! co pan mówi!..
 Nagle Porzycki zrozumiał głębię słów Tarnawicza.
 — Ach, tak... prawda! — wyrzekł powoli.
 Zapomniał, że miał przed sobą nie dziecko, rozkwitłe młodością i garnące się do życia z uśmiechem i wiarą, lecz istotę zgnębioną od drobiazgu, wlokącą się z torni-