Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/267

 Jest to mężczyzna w kurtce i butach. Na głowie ma czapkę z daszkiem. W ręku laskę silną. Drugą rękę trzyma w kieszeni od kurtki.
 Dzieci idą wolno — on na nie patrzy z pod ściągniętych brwi. Zastąpił im drogę do lasu.
 — Przepraszam pana! — mówi Tarnawicz.
 Mężczyzna nie usuwa się ani na krok.
 — To zejdźcie i obejdźcie — mówi chrapliwie — jak was tak pili...
 W tonie jego mowy, w jego spojrzeniu jest tyle pogardy, tyle cynizmu, tyle obelgi, że Pita instynktownie, a Tarnawicz z wiedzą aż drgnęli.
 — Ho! ho!... takie młode, no — no... — śmieje się mężczyzna — idźcie tylko, idźcie...
 — Proszę pana!
 — A no... idźcie!
 Gwizdnął dziwnie, jakby kto po szkle poskrobał.
 Ogromny pies o brudnej sierści z lasu wyskoczył i obok niego stanął.
 — A no... idźcie!
 Na zakręcie ścieżki ukazała się Tuśka i Porzycki.
 — A no!... — zaśmiał się mężczyzna — jeszcze i druga para! Szkuta się z nimi rozbiła. Paskudztwa!... Idźcie do lasu. Ja na was czekam!...
 — Czego chce ten człowiek? — pyta Tuśka.
 — Ja ci pokażę, czego chce ten człowiek! — krzyczy nieznajomy.
 — My na spacer — tłumaczy Porzycki.
 — Ja wam dam spacery! Nie mają na Marcelin i tu się przywłóczą.
 Wszyscy, oprócz Pity, zrozumieli.
 — Och, wracajmy! — woła Tuśka.
 — Jak śmiesz? — zaczyna Porzycki.
 Lecz w zmroku w rękach dozorcy błyska rewolwer.
 — Ja was tu nauczę.
 — Wracajmy! och wracajmy!