Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/268

 Tuśka chwyta za rękę Porzyckiego:
 — Błagam pana!
 Drży cała. Pita ma także łzy w oczach. Zawracają wszyscy. Coś wstrętnego stanęło pomiędzy nimi. Tuśka przypomina sobie ów trup w Zakopanem i suknię zwalaną błotem i krwią.
 — To ohydne, to straszne!...
 — Czego on chciał od nas? — zapytuje nieśmiało Pita.
 Porzycki już odzyskał dobry humor:
 — Nie chciał, żebyśmy poszli do lasu.
 — Przecież tam nie rosną kwiatki! My nie zrobilibyśmy mu żadnej szkody.
 Tuśkę ogarnia zdenerwowanie.
 — Ach, cicho!... bądź już cicho!...
 Wszyscy idą w milczeniu ku domowi. Gdy dochodzą do parkanu, dostrzegają w zmroku drobną sylwetkę Żebrowskiego, który powraca z miasta.
 — Dobry wieczór!...
 — A!... to pan!... — woła Porzycki. — Wyobraź pan sobie, poszliśmy na spacer i napadł na nas jakiś drab...
 — Co?
 — No taki silny jakiś drab.
 — Szkoda, że mnie tam nie było!
 Wszyscy patrzą na chudą, małą postać, stawiającą się odważnie. Porzycki parska śmiechem:
 — A cóż pan by zrobił?
 — Dałbym mu radę. Nie pamięta pan? W Zakopanem? W nocy? Jak to, panie, tego... mogły być i niedźwiedzie, a ja, panie dobrodzieju, nic...
 — No! wie pan, lepiej się spotkać z niedźwiedziem, niż z takim panem z Mokotowa.
 — E!...
 Żebrowski wyciągnął chustkę do nosa i przetarł oczy.
 — Taki węgiel na tej kolejce. Oczy wygryza.
 Razem z chustką wypadło mu na ziemię kilka wycinków jakiejś gazety. Żebrowski tego nie zauważył.