Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/269

Zresztą nie zauważył nikt, oprócz Pity, która z Tarnawiczem szła po za wszystkimi.
 Dziewczynka schyliła się i zebrała rozsypane papierki.
 — Co pani robi? — zapytał Tarnawicz.
 — Tatce wyleciały z kieszeni jakieś papierki. Oddam mu później. Może potrzebne.
 Tuśka troszczy się, co poda na kolacyę. Lecz Porzycki wzrusza ramionami.
 — Z pani zrobiła się Marta... Tylko pani myśli o jedzeniu.
 Uśmiechnęła się z przymusem:
 — Muszę! — odparła.
 — Ja jadę. Muszę być dziś w teatrze...
 — A!...
 Tuśce zdawało się, że ktoś na nią narzuca czarny welon.
 Stanęli przed furtką sadu.
 — Do widzenia! niezadługo!
 Żebrowski ściska rękę Porzyckiego demonstracyjnie:
 — Dziękuję za opiekę nad moją rodziną... Gdyby nie pan, kto wie, coby się stało?
 — Och! był z nami pan Tarnawicz! — wyrywa się Pita.
 Nikt jednak nie podnosi jej słów.
 — Co pannie Picie przywieźć? — pyta Porzycki i zatrzymuje długo w swych rękach małą rączkę dziewczynki.
 — Nic, proszę pana!...
 — Ale przecież...
 A Pita z nadzwyczajnym wdziękiem, śmiejąc się nagle po dziecięcemu mówi:
 — Siebie, proszę pana!
 Porzycki aż rozjaśnia się cały.
 — Siebie? Ależ naturalnie, że przywiozę i to jaknajprędzej, skoro panna Józia tak każe. Co? Każe panna Józia?
 Ale Pita już popadła w dawną nieśmiałość.
 — No... jakże? Każe panna Józia?