Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/279

 Edek przylazł do altany.
 — Cóż wasz pajac? Jakoś się nie śpieszy! — zaczął, rozsiadając się za stołem.
 — Może jeszcze przyjść! — odparła Pita, ale i ona powoli nadzieję tracić zaczynała.
 — Aha! oko perskie! — zapiał Edek — na nic cała zastawa i szynka, i sardynki. Nie będzie z tej mąki chleba.
 Pita ze zdziwienia aż upuściła serwetki, które systematycznie układała na stole.
 — Z jakiej mąki? jaki chleb?
 — A no... w braku konkurentów to już panna Żozefina przespacerowałaby się za mąż nawet za histrjona!
 — Co? ja?
 Takie się to wydało śmieszne Picie, iż rozweseliła się serdecznie.
 — Co ty pleciesz?
 Edek usta nadął.
 — Koniu! koniu!... Znane są figielki panienek bez posagu. Ale to jedno ci powiadam, pastrańciu, że teraz i takie Augusty z cyrku za pieniążkami się oglądają. Jak się dowie, żeś turecka święta, urządzi morowego nura i tylko się skompromitujesz. Bo przecież takiej, co była po słowie z aktorem, żaden prywatny i porządny człowiek nie weźmie.
 Pita wpatruje się uważnie w brata.
 — Dlaczego?
 — Bo aktorzy i wogóle te finfedusze, co to się artyści nazywają, są skończone rozpustniki i przecież taka panna, to będzie jak ciastko w cukierni.
 — Jakto, jak ciastko?
 — Zobaczysz. Zresztą, co mam z taką głupią gadać. Daj chleba z masłem i szynki.
 — Chleba ci dam, ale szynki nie rusz.
 — Gwiżdżę na ciebie! I twój komedyant na ciebie i wogóle na nas gwiżdże.
 Zamyślił się i po chwili dodał:
 — Ach! jak jabym go z gustem gwizdnął w papę!