Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/283

 Picie zdawało się, że ojciec daje jakieś znaki Władce, ale ta, siedząc po za świecą, ich nie widzi.
 Tuśka była coraz więcej wzburzona.
 — Bardzo szykowne państwo — rzuciła, odsuwając się od stołu, — które piechotą po Alejach w niedzielę się włóczy.
 — No, pewnie nie hrabiny i nie księżniczki! — odrzuciła Władka — ale bardzo przyzwoite panie!
 Jakaś nienawiść drgać zaczęła pomiędzy Tuśką a Władką. Mówiły napozór o jakichś nieznanych i trzecich osobach, ale były to jakby małe obelgi osobiste. Prądy nieprzyjacielskie dwóch kobiet, związanych jakąś wspólnością ukrytą, skrzyżowały się jak ostrza szpad.
 Nagle wmieszał się w tę sprawę Edek:
 — To grunt, że ten pajac z cyrku nie przyjedzie, dzięki Bogu!
 Tuśka porwała się z miejsca.
 — O kim ty mówisz, błaźnie? — zawołała.
 — O tym komedyancie! — odparł odważnie Edek.
 Tuśka chwilkę dyszała ciężko.
 — Ty... ty... smarkaczu, ty, jak śmiesz? Wynoś mi się od stołu!
 Blada była, oczy miała szeroko rozwarte. Cały żal dzisiejszego popołudnia znajdował upust w tej chwili.
 — Mamo! — prosiła Pita.
 Wszyscy wstali od stołu. Żebrowski patrzył zdziwiony na żonę. Nie widział jej nigdy tak bardzo rozgniewanej.
 Aż biło od niej rozpacznym ogniem.
 I nagle, odsunąwszy gwałtownie krzesło, wybiegła z altany. W ślad za nią chciała biedz Władka. Lecz ona wyciągnęła ręce:
 — Zostawcie mnie!
 Zniknęła we drzwiach domku.
 Żebrowski uznał za stosowne dorzucić słowo:
 — Widzisz błaźnie, coś narobił! — zawołał, zwracając się do syna.
 Lecz Edek wzruszył ramionami: