Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/288

rzyckiego. Jakby ją kto targnął za serce. Brak jej tchu. On śmieje się, odpowiada coś i nagle Pita słyszy, że krzaki łamać się zaczynaja.
 — Wirszył! — woła jakiś męski głos — gdzie idziesz?
 — Mam tu znajomych... przez parkan... zobaczę, co się u nich dzieje... już śpią...
 — Daj spokój! wezmą cię za złodzieja.
 — Ja tylko wespnę się na parkan i popatrzę w sad!
 — Zwaryował! Chodź, pewnie już kolaja gotowa.
 — Idźcie. Ja przyjdę.
 — Wirszył, panie kochanku! papierem mu łeb oblepić!
 Inni oddalają się. Porzycki drapie się na parkan. Pita uśmiecha się radośnie. Czy mogła się spodziewać, idąc tą ścieżką, że coś takiego się stanie?
 I słodko, cichutko mówi:
 — Dobry wieczór panu!...
 On rozgarnia gałęzie, odsuwa delikatne liście akacyi.
 — To... panna Józia?
 — Ja.
 — Cóż tu kochanie takie samo? spaceruje?
 — Tak.
 Chciałaby go spytać, dlaczego zrobił taki zawód rodzicom, ale jest taka kontenta, że nie chce tej radości psuć sobie wymówką. Ogranicza się tylko na nieśmiałem powiedzeniu:
 — Pan jeszcze nie po kolacyi?... U nas właśnie, nakryte... może pan do nas pozwoli.
 Lecz on potrząsa głową.
 — Nie mogę, tam przyjaciele czekają, nie mogę robić zawodu!
 Zdaje się zupełnie zapominać, że przecież i tu w altance czekano na niego, i tu zrobił zawód.
 Pita nie nastaje. On przełożył nogi przez parkan, wcisnął się między dwie deski i siedzi tak w cieniu, znacząc się ciemną sylwetką. Pita oswojona już z ciemnościami rozróżnia jednak jego twarz — przytem Porzycki pali