Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/290

 Lecz Pita przerywa mu z zachwytem.
 — Pan przecież młody!
 Zapanowuje chwileczka milczenia. Wreszcie z ciemni słychać głos Porzyckiego, jakby przejęty żalem:
 — E! Pito... w porównaniu z tobą.
 — No... ja przecież jeszcze nie dorosła, ale pan jest młody.
 Jakby nalegała słodko na tę młodość, o którą jej chodzi.
 I on daje się porwać temu pragnieniu.
 — Niechże więc będzie, że jestem młody! — śmieje się wesoło.
 I zeskakuje z parkanu.
 Robi to zręcznie, cicho, jak kot.
 — Pan idzie do nas? — zapytuje radośnie Pita.
 — Nie. Ja idę do ciebie, panno Józiu. Uścisnę tę słodką łapkę na dobranoc.
 — Dlaczego pan nie chce zajść do nas?
 — Nie chcę sobie psuć wrażenia...
 — !!!
 — Nie rozumiesz? Tem lepiej. Tem więcej uroku. Gzież łapka? Cóż to? Zimna?
 Picie płoną od kilku chwil policzki, a ręce są jak lody. Nie czuje tego jednak. Nie zdaje sobie sprawy.
 — Ja rozgrzeję.
 Wziął ręce, podniósł do ust, chucha na nie, jakby na jakieś zmarzłe ptaszęta. Po rękach Pity, wzdłuż ramion przebiegają ciepłe prądy.
 — Cóż? cieplej?
 Po ogrodzie rozlegają się głosy:
 — Po—rzyk...
 On śmieje się:
 — Wołajcie, wołajcie.
 Puścił jednak ręce Pity, pochylił się nad nią.
 — Często panna Pita chodzi tu na spacer?
 — Czasem, wieczorem.
 — Ja znów jutro przez parkan przeskoczę.