Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/294

 — Może ja niczem już dla niego nie jestem?
 Pociecha jednak jej zabłysła.
 — Nie, nie. Gdyby tak było, nie przychodziłby do nas. Od dawnych, a obojętnych kochanek uciekają mężczyźni. Niby obojętne, a w gruncie rzeczy coś, jakby wstręt.
 Jakiś głos jakby koło niej zadźwięczał:
 — Nie przyszedł przecież wczoraj...
 Aż porwała się i usiadła na pościeli.
 — Ale w Zakopanem także nie przychodził czasami, a przecież kochał.
 Ten sam głos śmiał się i szydził:
 — Ładnie kochał, wyzbył się ciebie gładko, elegancko. Gdyby kochał, nie oddałby cię mężowi.
 Upadła znowu na poduszki.
 — Ale kochał, ale pieścił, ale tulił! — broniła się uparcie.
 — Wielka afera. Tak samo postępował z każdą inną. Cóż? miał być dla ciebie brutalny? Przecież musiał cię brać na jakiś lep. Myślał, że nie będziesz głupia i że coś skorzysta...
 — Ach! ach! — zajęczała Tuśka.
 Wsunęła się cichutko Pita.
 — Możeby gorące okłady, mamusiu? — spytała — w Warszawie to mamci pomaga.
 — Nie! nie! zostawcie mnie.
 — Mamusia nie będzie jadła obiadu?
 — Nie! zostaw mnie... idź!...
 Pita wychodzi. Zamyka drzwi. Idzie do sadu. Dzień jest jakiś chmurny, parny. Picie także trudno myśii zebrać. Mimowoli kieruje się ku ścieżce, na której wczoraj spotkała się z Porzyckim. Z przestrachem widzi, że są ślady bytności Porzyckiego. Połamane krzaki porzeczek, zgniecione pokrzywy, dwa niedopałki papierosów, kilka spalonych zapałek.
 Zaczyna zacierać te ślady, prostuje połamane gałęzie, zbiera papierosy, zapałki.