Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/303

 — Chcesz być moja?
 A ja odpowiadam:
 — Dobrze... chcę, ale pan musi zaczekać.
 On się odsunął i patrzy na mnie dziwnie.
 — Dlaczego?
 — No... bo ja jeszcze bardzo młoda, żeby iść za mąż. Jabym poszła, ale rodzice może nie zechcą.
 On jeszcze chwilę patrzył na mnie, a potem zaraz rozplutł ręce, odsunął się i długo nic nie mówił.
 A potem nagle się odezwał:
 — Tak, masz racyę, moje słodkie dziecko... masz racyę.
 I ukląkł przede mną i złożył ręce:
 — To ty, cudzie majowy, chciałabyś zostać moją żoną?
 A mnie łzy do oczu i potem po twarzy.
 — Chcę! — odpowiadam.
 A on znów:
 — Ty chcesz być żoną takiego starego komedyanta, jak ja?
 Ja zaraz pomyślałam, że on nie stary, ani nie komedyant tylko artysta, i śliczny, i zgrabny, i dowcipny, i elegancki i wszystko, ale bałam się dużo mówić, bo już mi się usta trzęsły. Więc tylko znów powiadam:
 — Chcę!...
 A on zaczął mi całować ręce i nogi, i śmiać się, i cieszyć i wołać:
 — Żonuś, żonuś...
 A potem porwał mnie, ale delikatnie, i przytulił do piersi, i gładził ręką po włosach, ciągle szeptał:
 — Kiciątko!... Kiciątko!...
 Podniosłam na niego oczy. Był znowu ładny, piękny i oczy miał dawne błękitne i swoje, a nie takie, jakieś białe, jak przedtem, i oddychał cicho. A mnie przy nim było strasznie dobrze i błogo. I pomyślałam, że tak będzie całe moje życie, a to będzie mój mąż. Krzaki tak jakoś dziwnie lekko szumiały i ptaki krążyły, ale cicho, nie ćwier-